Πρώτη προσπάθεια
Η πρώτη προσπάθεια έγινε με τον υπερτροφοδοτούμενο V12 του Gioacchino Colombo, ο οποίος ήταν μόλις 1,5 λίτρων, αλλά δεν ήταν και πολύ επιτυχημένος στην Formula 1, όταν προσπάθησε να τα βάλει με τις 158 και 159 της Alfa Romeo. Έτσι άλλαξε στόχευση και αποφάσισε να σχεδιάσει ένα νέο κινητήρα, αυτή τη φορά ατμοσφαιρικό, που θα μπορούσε πλέον να φτάνει τα 4,5 λίτρα.
Αυτή τη φορά ήταν ο βοηθός του Colombo, ο Aurelio Lampredi στον οποίο ανέθεσαν τη σχεδίαση του νέου κινητήρα, όταν ο πρώτος μην αντέχοντας τον Enzo… παραιτήθηκε. Μάλιστα να τονίσουμε εδώ ότι ο Lampredi ήταν τότε μόλις 22 ετών και δεν είχε κάποια επίσημη μηχανολογική εκπαίδευση! Όμως κάθε άλλο παρά άσχετος ήταν αφού είχε εργαστεί στην Societa Anonima Piaggio & C. όπου είχε σχεδιάσει και εξελίξει ένα από τους πιο γνωστούς κινητήρες όλων των εποχών, αυτόν της Vespa, ο οποίος έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία αν και ήταν μονοκύλινδρος και δίχρονος, ενώ είχε συνεργαστεί και στη σχεδίαση του V8 κινητήρα της Isotta-Fraschini.
Το αποτέλεσμα
Το αποτέλεσμα ήταν ένας κινητήρας V12 στα 3.322,34 κ.εκατ. ο οποίoς ονομάστηκε 275 F1, αποδίδοντας στην αρχική του μορφή 280 ίππους στις 7.000 σ.α.λ. Ο κινητήρας έκανε την εμφάνισή του στο Γκραντ Πρι του Βελγίου στις 18 Ιουνίου του 1950 και τερμάτισε στη πέμπτη θέση στα χέρια του Alberto Ascari. Η εξέλιξη συνεχίστηκε και μόλις δύο μήνες μετά ο νούμερο ένα οδηγός της Ferrari είχε στα χέρια μια εξελιγμένη έκδοση 320 ίππων για τον αγώνα των Εθνών στη Γενεύη. Ο κινητήρας του Lampredi διέφερε από τους υπόλοιπους καθώς η κεφαλή και οι κύλινδροι της κάθε πλευράς του V ήταν χυμένοι σε ένα καλούπι με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον ο κίνδυνος της «καμένης φλάντζας». Όμως αυτό είχε τα δικά του προβλήματα, αφού το βίδωμα των «κεφαλο-κυλίνδρων» πάνω στο μπλοκ δεν πρόσφερε και την καλύτερη δυνατή ακαμψία.Τρία διπλά Weber 40IF4C φρόντιζαν για το μείγμα και ο κινητήρας ήταν γενικά χωρίς εκπλήξεις, με ένα εκκεντροφόρο σε κάθε πλευρά και δύο βαλβίδες για την αναπνοή των κυλίνδρων. Πάντως για το Italian Grand Prix η διάμετροςΧδιαδρομή του κινητήρα ανέβηκε στο 80,0Χ74,5 και ο κυβισμός στα 4.493,73 κ.εκατ. και πλέον ονομάστηκε Tipo 375 από τον κυβισμό κάθε θαλάμου καύσης.
Για το 1951 οι ίπποι έφτασαν τους 350 και ο Froilan Gonzalez κατάφερε τη πρώτη νίκη της Ferrari στο Silverstone. Μετά από αυτή τη νίκη ο Ascari κέρδισε και πάλι στο Nurburgring και στη Monza, αλλά οι νέοι κανονισμοί για το 1952 που μείωσαν τα κυβικά στα δύο λίτρα έβαλαν τον κινητήρα προσωρινά στην… κατάψυξη. Γι’ αυτό το λόγο ο Lampredi σχεδίασε έναν V8 με διπλούς πλέον εκκεντροφόρους για την Tipo 500, η οποία στα χέρα του Ascari κυριάρχησε στα επόμενα δύο χρόνια κατακτώντας δύο πρωταθλήματα στην Formula 1.
Εν ενεργεία
Ο κινητήρας πάντως δεν πείρε σύνταξη και τοποθετήθηκε σε διάφορα sports cars τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα η εξέλιξή του να συνεχιστεί ανεβαίνοντας στα 4,1 λίτρα και το 1953 ανακάλυψαν ότι ο μεγάλος αυτός κινητήρας ήταν ιδανικός για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Sports Cars. Ο Pinin Farina μάλιστα σχεδίασε ένα coupe για τον αγώνα του Le Mans και πλέον είχε αναβαθμιστεί με δύο μπουζί στον κύλινδρο, αποδίδοντας 350 εύκολους ίππους μέσα από το κιβώτιο των τεσσάρων σχέσεων. Το αυτοκίνητο χτίστηκε πάνω στο πλαίσιο του Tipo 102 με την ανάρτηση δανεισμένη από την 0320ΑΜ, που αποτελούντα από διπλά ψαλίδια εμπρός και άκαμπτο πίσω άξονα με ημιελλειπτικά φύλα σούστας και ήταν έτοιμο στις 27 Απριλίου. Για τον αγώνα είχε τοποθετηθεί ένα τεράστιο ρεζερβουάρ, αλλά το βάρος του είχε κρατηθεί χαμηλά στα 898 κιλά. Δεν κατάφεραν όμως τίποτα περισσότερο από πέμπτη θέση. Τα αυτοκίνητα επέστρεψαν στον Pinin Farina που επανασχεδίασε το εμπρός μέρος με τα φώτα ενσωματωμένα στη μάσκα που τώρα διέθεταν πλαστικά αεροδυναμικά καλύμματα. Ο κινητήρας και πάλι μεγάλωσε στα 4.493,75 κ.εκατ. και η συμπίεση ανέβηκε στη σχέση 9:1. Η Ferrari συνολικά κατασκεύασε 26 αυτοκίνητα σαν 375MM, αλλά σε διάφορες μορφές (ακόμα και spider) από καροσερίστες όπως οι Pinin Farina, Vigniale, ενώ ένα κατασκεύασε η Ghia. Ανάμεσα στους πελάτες της πέρα από τους αγώνες ήταν ο Βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου, καθώς και οι Ingrid Bergman και Roberto Rossellini.
